W oddali

Późnym popołudniem, a wczesnym wieczorem pojawiła się w mych dłoniach kreda i papier jakże biały. Była muzyka dobiegająca z oddali i świat pejzaży w mej głowie pełnej magii.
Rysowałem kolorowe kreski i zacienia  zachodzącego juz słońca. Był ten wyjątkowy uśmiech na mej twarzy i jakby swoboda życia w mych pełno barwnych od kredy końcówkach dłoni .
Wszystko było takie inne, takie chyba jak dawnej gdzie przy otwartym oknie spoglądałem na księżyc przy ciepło jesiennych wieczorach. Zadałem sobie w tedy pytanie - Czyżby pojawił się kolejny sen, czy może  nowe życie z innej planety ?

Długo nie rozmyślałem nad tym – cieszyłem się życiem. Byłem przez chwilę małym chłopcem biegnącym beztrosko przez pełne kwitnących  maków łąki . Cudownie było- tak nawet przez chwilę!

Gdy po pewnym czasie powróciłem już do normalnego życia, do zwykłych ludzkich codzienności, usłyszałem ponownie tą samą melodie. W tym samym momencie , pomyślałem także o Tobie. Tak, właśnie o Tobie!. Uśmiechnąłem się w Twym kierunku wiedząc, że nic w zamian nie dostanę. Siedziałem na mym błękicie pod którym nocami śnie o ogrodzie i zawsze pachnącej wiosną jabłoni. Siedząc, cały czas myślałem o wiadomości. Chciałem wysłać kilka słów i uśmiech w nich ukryty. Napisać o morzu i odbijającym się w nim słońcu, tak naprawdę chciałem napisać cokolwiek. Lecz jednak wiedziałem, ze nie mogę, że ta wiadomość choć dojdzie, to za pewne nigdy nie powróci do mnie - jest już inaczej

Melodia zaczęła się oddalać powolnym krokiem i ja wraz z nią powoli odchodziłem

Jednak prawie już na sam koniec, zamknąłem swe oczy i dotknąłem Cię delikatnie swoimi myślami...

Culture is the arts elevated to a set of beliefs.

Under your feet you can hear the rustle of gentle falling autumn leaves. Slowly walking with your head full of thoughts, you are passing the bench that seems to be so lonely in the world, changing the colour of the leaves.

You stopped not only your vision, but also your steps to care, to serene this place for a moment. You sat down as a dignified man with a gentle smile on his face. Time had become like a stranger and not prompted you that it’s time to move on/ you sit and ruminate about what is going on around- why the bench is so lonely when this place is so beautiful?

When thoughts become as enchanted as a movie without end, suddenly you hear the rustle of leaves from the distance.

Yes, there is a character, like never been known to you before, she smiles for a moment, and then as if she wanted to be serious, you want to say something but you cannot.

You offer your hand to give a piece of paper with few words in it. In her hands you leave a message of a complete delight. You wrote the word, and that word is transformed into a sentence. You just can’t finish bay saying goodbye- you need to add words of praise.

Now you are waiting for an answer for even one sentence. You have been wondering when and if It will be a romantic or maybe short but meaningful letter.

After hours, days there is a letter and the sentence. It is a beautiful joy in your heart and greater desire. So you are writing another one with a bigger hope that the next letter she might send to you will have a small oz of her gorgeous smile.

You are waiting for another one when at the same time your mind creates sentence that you want to convey to a lady who has written to you from the distance and as if she sitting on another bench.